در زندگے زخم هايے هستــ كه مثل خوره روح را آهسته در انزوا مے خورد و مے تراشد. اين دردها را نمے شود به كسے اظهار كرد، چون عموما عادتــ دارند كه اين دردهاے باورنكردنے را جزو اتفاقاتــ و پيشامدهاے نادر و عجيبــبشمارند. و اگر كسے بگويد يا بنويسد، مردم بر سبيل عقايد جارے و عقايد خودشان سعے مي كنند آن را با لبخند شكاكــ و تمسخرآميز تلقے بكنند: زيرا بشر هنوز چاره و دوايے برايش پيدا نكرده و تنها داروے آن فراموشے به توسط شرابــ و خوابــ مصنوعے به وسيله افيون و مواد مخدره استــ. ولے افسوس كه تأثير اين گونه داروها موقتــ است و به جاےتسكين پس از مدتے بر شدتــ درد مے افزايد!!!
"صادق هدايت برگرفته از كتاب بوف كور"
